Μητροτητα και νεα ταυτοτητα

Το 2013 μου μπηκε καπως περιεργα...με καθυστερηση.  Δεν εννοω οτι καθυστερησε να μπει ουτε οτι ενιωσα καθυστερημενη, αλλα οτι ειχα καθυστερηση στην περιοδο μου. Με την αλλαγη του χρονου επρεπε να ειχα αλλαξει και σερβιετα, αλλα τελικα ηρθαν καπως αλλιως τα πραγματα.

Στις 3 Ιανουαριου αποφασισα να κανω ενα τεστ εγκυμοσυνης, μια και ειχα κανει σεξ χωρις προφυλαξεις τον μηνα που ειχε περασει (μια φορα) για να αποκλεισω το ενδεχομενο εγκυμοσυνης επειδη επαιρνα ηρεμιστικα χαπια για να κοιμαμαι τα βραδια (αυπνιες).

Να μην τα πολυλογω, το τεστ βγηκε θετικο και απο κει ξεκινησε η καινουρια μου ζωη.

Εμετοι, αναγουλες, ζαλαδες, αυπνιες, εφιαλτες, εξετασεις, ΠΕΙΝΑ απειρη και ακατανικητη στο πρωτο τριμηνο.

Ευδιαθεσια, αυπνια, ξεβολεμα ,αλλαγη ρουχων και ΠΕΙΝΑ ακατανικητη στο δευτερο τριμηνο.

Δυσκινησια, ανημπορια, αυπνια, καουρες, πρηξιμο, και ΠΕΙΝΑ ακατανικητη στο τριτο τριμηνο.

Εν ολιγοις εφτασα στην 39η εβδομαδα με μια καλη εγκυμοσυνη, χωρις πολλα πολλα προβληματα, εχοντας παρει γυρω στα 25 κιλα και απο τα 61 που ξεκινησα εφτασα αισιως τα 86 οταν πηγα να γεννησω.

Η γεννα ηταν μια πολυ τραυματικη εμπειρια. Δεν θελω να την περιγραψω. Δεν νιωθω ηρωας , ουτε οτι εκανα αμαν και κατι. Δεν θεωρω οτι αφου γεννησα, μπορω να τα κανω ολα. Εγω προσωπικα βιωσα την εγκυμοσυνη και την γεννα, σαν μια περιοδο που το σωμα σου εξωθειται στα ορια του και μετα πρεπει να περασει πολυς καιρος για να συνελθει, ΑΝ συνελθει ποτε.

Γεννησα λοιπον ενα υγιεστατο κοριτσακι. Και προσπαθησα να θηλασω. Στην αρχη γαλα γιοκ.Επεμενα. Ηρθε το γαλα , μαζι με μια ακατασχετη διαρροια. Μου πηρε 3 ολοκληρες εβδομαδες για να καταληξουμε οτι η διαρροια προκαλειται απο συνδρομο ευερεθιστου εντερου που με την σειρα του επιδεινωνοταν και προκαλουταν μεχρι ενα σημειο απο τον θηλασμο, οπου και τον εκοψα.

Μετα επαθα ουρολοιμωξη, κυστιτιδα, κολπιτιδα και φλεγμονη στις ωοθηκες  (ολα μαζι). Εκανα ενεσες αντιβιωτικες.... ( πονανε ναι.)

Περα απο τα εντελως σωματικα προβληματα, ειχα να αντιμετωπισω και τα ψυχολογικα. Κατ'αρχην να πω οτι εγω επαιρνα φαρμακα για την καταθλιψη που δεν μπορουσα να κοψω κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης. Καταφερα να τα σταματησω μολις σταματησα τον θηλασμο.

Αυτο σε συνδυασμο με την περιοδο του σαραντισμου ηταν ενας ψυχολογικος γολγοθας για μενα.
Ας αναφερω επιγραμματικα τα πραγματα-καταστασεις που με ενοχλησαν.
1. Την αποψη ΟΛΩΝ οτι πρεπει να διωξω το σκυλο απο το σπιτι και το ΣΥΝΕΧΕΣ πρηξιμο περι τουτου.
2. Την κλεισουρα γιατι δεν κανει να βγω εξω για να μην κολλησει τιποτα το μωρο, να μην κολλησω τιποτα εγω και κολλησω το μωρο, γιατι δεν κανει ετσι απλα.( πρεπει να κανουμε θυσιες για το παιδι μας....οι 40 μερες πως θα περασουν μωρε??? ουτε θα το καταλαβεις...αμ δε)
3. Την κλεισουρα μετα τον σαραντισμο γιατι τωρα χειμωνιασε και κυκλοφορουν ιωσεις.
4. Την αποψη της μανας μου στα ΠΑΝΤΑ, απο το ποσο τρεχουν οι θηλες, τι μανικακι θα φοραει το μωρο, αν θα φοραει καλτσες, πως θα εχει τα χερια του οταν κοιμαται, αν θα ειμαι στον υπολογιστη διπλα στο μωρο (ακτινοβολια), αν θα μιλαω με το κινητο διπλα στο μωρο (ακτινοβολια), τι ειδους μουσικη πρεπει να ακουγεται στο σπιτι (κλασσικη) κτλ κτλ (λιστα ατελειωτη)
5. Την γκρινια του μωρου που δεν ξερεις απο που προερχεται και το αγχος πως οτι και να κανεις δεν τα καταφερνεις οπως πρεπει γιατι οριστε το μωρο κλαιει αρα κατι δεν κανεις σωστα.
6. Την αποψη πως μωρο ειναι , αν δεν κλαψει πως θα μεγαλωσει? δεν θα απαντησω στην απλα ηλιθια αυτη ερωτηση. Σκεφτειτε το μονες σας.
7. Την αποψη οτι γιατι θες να χτενιζεσαι και να βαφεσαι και να ντυνεσαι  ? ΜΟΛΙΣ γεννησες . Σε ενα 8μηνο (!!!!!!) θα επανελθεις στα κιλα σου ... μεχρι τοτε γυρνα ετσι σαν το μοσχαρι.
8. Να μην ξεχασω το πρηξιμο για αυτα που ΠΡΕΠΕΙ να τρως οταν θηλαζεις (σουπες, μαλακιες κτλ) και αυτα που πρεπει  να ΜΗΝ τρως ( καφες, φρουτα με σπορια, και οτι ειναι ωραιο γενικα)
9. Τις κλασσικες ερωτησεις .Ειναι ησυχο μωρο? ειναι καλο? θηλαζεις? κοιμαται τα βραδια? καθε ποσες ωρες τρωει? και τις μετεπειτα ιστοριες απο την κρυπτη για τα ειτε ΤΕΛΕΙΑ μωρα τους ειτε για τα ΔΙΑΒΟΛΕΜΕΝΑ μωρα τους που κατεληξαν να ειναι τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ παιδια....(παρηγορια...)
10. Τον αντρα μου που στην αρχη φοβοταν τα παντα, να μην πνιξουμε το μωρο, να μην να μην να μην και κατεληξε να βολευτει με εμενα για ενα διμηνο στην μανα μου και αυτος πασας στο σπιτι μας να ερχεται να μας βλεπει για ενα μισαωρο την μερα. Οχι οτι τωρα που γυρισαμε κανει κατι...απλα τουλαχιστον καθομαστε σπιτι μας....
11. Και τελος.....το ποιον μοιαζει το μωρο. Δηλαδη θα σκασουμε αν δεν βγαλουμε μια επακριβη αναφορα στο ποσο και ποιον μοιαζει το μωρο.


Με ρωτανε τι εκανα την βραδια της συλληψης . Ενα ειναι σιγουρο. Δεν σκεφτομουν λογικα. Γιατι αν σκεφτομουν λογικα και αν ηξερα τι με περιμενε , ενα πραγμα ξερω για σιγουρα, οχι το τι εκανα βεβαια αλλα το τι ΔΕΝ θα εκανα....δεν θα εκανα σεξ!

Περαν της πλακας, και του χιουμορ, το να κανεις ενα παιδι ειναι ισως το πιο περιεργο πραγμα που θα σας συμβει. Εγω στο εαυτο μου δεν το εχω εξηγησει ακομα. Δεν θα σας πω οτι η μητροτητα ειναι το καλυτερο πραγμα που μου συνεβη . Θα σας πω οτι πραγματικα τα παιδια ειναι τελεια πλασματα. Ισως ειναι το μονο πραγμα που ΑΞΙΖΕΙ να κανετε στην ζωη σας. Τωρα το γιατι δεν το εχω καταλαβει ακομα αλλα πραγματικα ειναι πολυ τελεια πλασματα! και τα αγαπας οπως δεν εχεις αγαπησει τιποτα αλλο ετσι στην ζωη σου.(ουτε καν τον εαυτο σου) και ναι σου δινουν απειρη δυναμη και κουραγιο (τωρα αυτο καλο η κακο δεν ξερω ακομα).

Αυτα προς το παρον. Η μπεμπα ειναι 2μιση μηνων και σιγα σιγα αρχιζουμε και επικοινωνουμε... Εχω μεγαλη περιεργεια να δω την συνεχεια!

Φιλια
Ελινα

4 σχόλια:

  1. Επιτέλους μια μαμά που παραθέτει και την ''άλλη'' πλευρά των πραγμάτων! Να σας ζήσει η μπέμπα, να είναι πάντα γερή και ευτυχισμένη! Σου εύχομαι δύναμη και κουράγιο για την συνέχεια και από εδώ και πέρα τα πράγματα να ηρεμήσουν για όλους σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Ελίνα! Να σου ζήσει η μπέμπα! Έχω κι εγώ έναν μπέμπη 2 1/2 μηνών κι έναν άλλο 2 1/2 χρονών, άρα καταλαβαίνω πώς περνάς.
    Κι εγώ είμαι κλειδωμένη στο σπίτι, μόλις σαράντησα άρχισαν τα κρύα.
    Μιας και το περνάω δεύτερη φορά τώρα ξέρω για τα ηλίθια σχόλια και τις συμβουλές και δεν τους δίνω σημασία.
    Όλα καλά θα πάνε μωρέ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξέρεις διαβάζοντας τη δημοσίευσή σου, ένιωσα σαν να το είχα γράψει εγώ, μιλάμε για τέτοια ομοιότητα ακόμα και στα αντικαταθληπτικά όμως τώρα έχω μια κόρη 19 ετών και ένα γιό 11 και τα καμαρώνω. Φυσικά κάθε ηλικία έχει τα δύσκολά της, ενώ εγώ σε κάθε περίοδο της ζωής τους, έλεγα : ωχ τώρα τι κάνω; πώς θα το κάνω; τι αποτέλεσμα θα έχει; μήπως επηρεάσει αργότερα την ψυχολογία του; κάνω καλά ή είμαι υπερβολική; μήπως φαίνομαι αδιάφορη; .... Ε Λοιπόν αυτά τα ερωτήματα με ακολουθούν ακόμα, μαζί βεβαια με τα αντικαταθληπτικά αλλά τελικά με ένα μαγικό ραβδάκι όλα τακτοποιούνται αρκεί να προγραμματίσεις ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ώρες για σένα, να κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί και που σε γεμίζει και αυτό πρέπει να δώσεις να το καταλάβουν όλοι ακόμα και αυτό το πλασματάκι που έφερες στον κόσμο, είναι πανέξυπνο και θέλει με ένα περίεργο τρόπο τη μαμά 24 ώρες το 24ωρο. Ε, υπάρχει και ο μπαμπάς ή η γιαγιά ή κάποιος άλλος ο οποίος καμαρώνει για αυτό το μωρό που σίγουρα μια φορά την εβδομάδα μπορεί να σου δώσει άδεια από το νέο σου "επάγγελμα-λειτούργημα" ...............Υπομονή:

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πως είσαι Ελίνα; Έχουμε καιρό να διαβάσουμε νέα σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή